Een ode aan de herfst

Zo’n typische vraag die je wel eens stelt als je iemand beter wil leren kennen, maar geen idee hebt waar je het over moet hebben… “Wat is je lievelingsseizoen en waarom?” En vaak is het dan de lente of de zomer, en voor de mensen die nog wel eens van de sneeuw houden de winter. Maar ik denk dat de herfst toch wel vaak wordt overgeslagen als lieveling. Mensen kunnen nog wel eens iets aardigs zeggen over dat de herfst gezellig is ofzo. Of dat je dan weer wat meer kan doen met laagjes in je kleding volgens de fashion-lovers. En natuurlijk zeggen mensen vaak dat de bladeren en de herfstkleuren zo mooi zijn, maar dat is het dan ook wel z’n beetje. In de praktijk wordt er vooral gezeurd over de kou, die natte dorre bladeren en de regen.. Arme herfst…

Daarom schrijf ik vandaag een Ode aan De Herfst.

Ik wou graag beginnen bij de regen

Toen de zomer net voorbij was en ik dus ook weer naar Utrecht moest reizen, zat ik iedere week weer een aantal uren in de trein. Er zijn altijd mensen die niet houden van niks doen in de trein. Ik weet niet waarom, maar die moeten of muziek luisteren, of lezen, of praten of op hun laptop. Desnoods een puzzel maken in zo’n suffe krant… maar ze zullen niet niks doen, dat nooit. En ik dus juist wel, graag. Uit het raam kijken, genieten van stilte in de stilte-coupé, of juist meeluisteren met gesprekken in een gewone coupé, een beetje in mijn gedachten duiken, lekker niks.

Ergens zo eind september – begin augustus zat ik weer eens in de trein, onderweg terug uit Utrecht. Het waren van die dagen dat je nog moest wennen dat je een dikkere jas aan moest doen, of mee moest nemen. En dat je je steeds afvroeg of het nog zou gaan regenen die dag. Ik had voor een van de eerste keren mijn winterjas aan met grote capuchon (die is niet heel dik, dus hij was niet té warm gelijk). En ik keek uit het raam onderweg. Liet de wereld lekker aan me voorbij zoeven terwijl ik haar observeerde. En tijdens die rit ging het wel zo ontiegelijk hard regenen. Heerlijk om te zien.

Het was de eerste écht goede herfstbui. De hele wereld leek er anders door. Alles was grijs, alles was zeiknat. Enorme plassen op straat. Allemaal verzopen mensen, die niet hadden gerekend op zulk lelijk weer. En toen ik dat zo lekker kon bekijken door het raam van de trein, was het enige wat ik dacht: wat heeeeerlijk! Ik vond het zo verfrissend, de hele wereld zag er zo anders uit door die enorme regenval. En ik was er dankbaar voor dat de zon eindelijk niet meer de hele dag scheen, dat het eindelijk niet meer warm was. Ik vond het namelijk saai worden. Het is dan zo heerlijk dat je kijk op de wereld even helemaal kan veranderen. Dat je alles vanuit een ander licht kan zien en waarderen.

Ook bij een lekkere herfstwandeling in de regen kijk je naar heel andere dingen dan bij een wandeling in een ander seizoen. Dan kijk je wat meer naar beneden zo onder je paraplu door, om te kijken waar de volgende plas is waar je met je regenlaarzen doorheen kan lopen :p ( ik wel tenminste) en je ziet de paddenstoelen die er anders ook niet zijn. Dat soort dingen.

Binnen zitten met regen is trouwens ook heeeel fijn, natuurlijk :) of net thuiskomen vlak voordat een bui losbarst :p

Dan de kleuren

Ja dit hoeft maar kort, omdat het zo cliché is.. en iedereen weet het natuurlijk. Maar de kleuren zijn zo moooooooooooooi!!! Ook hierdoor kijk ik mijn ogen uit als ik in de trein zit, prachtig. En dan is het vaak NOG mooier als je later op de middag met de ondergaande zon door een park of ander boomrijk gebied loopt. Dan maakt het zonlicht de kleuren nog intenser mooi.

En de bladeren

Toen ik klein was hadden we een geweldige, houten kruiwagen die in de herfst altijd uit de schuur kwam. Daar konden we urenlang zoet mee zijn: bladeren in de kruiwagen, ermee rijden (het liefst dat je zelf nog boven op die bladeren zat) en dan dumpten we de bladeren op een hoop onder een klimboom. En dat dan honderd keer, want die bult moest GROOT! En als die groot genoeg was sprongen we uit de boom in de bult, ook wel honderd keer :D Ik kan het nu ook nooit laten om tegen bulten van bladeren aan te schoppen, of zo lekker door al die blaadjes heen te lopen/trappen als de hele stoep vol ligt.

Ook een herinnering van vroeger waar ik altijd aan terugdenk door de herfst en waar ik altijd blij van wordt: die helikopterblaadjes, die van Esdoorns af dwarrelen als kleine propellers. Ik heb net opgezocht hoe ze heten voor het eerst in mijn leven: samara’s. Maar ik noem ze lekker propellers :) Altijd als ik die van de bomen af zie vallen, moet ik denken aan de wandelingen die een oppas van mijn broer en ik vroeger altijd met ons maakte. Ze nam ons dan mee een blokje om, door een parkje in de wijk. En altijd als die propellertjes vielen dat zong ze het liedje: “Helikopter, helipkopter, mag ik met je mee de lucht in..” (Ik zou het graag helemaal uit typen, maar dat wordt vast te lang) en dan zongen wij mee. Altijd een fijn iets om aan terug te denken.

En er schiet me nu over diezelfde wandelingen te binnen: al die kerstlichtjes bij huizen en overal in de stad kwamen dan natuurlijk ook al weer te voorschijn, iets later dan de vallende propellers. En er werden dan ook altijd lichtjes gedaan in een hele grote, ronde hulsthaag die bovenop in een punt gesnoeid was (niet helemaal als een kerstboom, maar het komt in de buurt van een hele dikke kerstboom met rechte zijkanten een puntdak??). Daar liepen we met die wandelingen ook altijd langs, ook leuk. Lichtjes dus ook

Over lichtjes gesproken

Sint Maarten! Uit mijn jeugd vond ik Sint Maarten lopen op elf november elk jaar denk ik nog het leukste feest (ja leuker dan kerst en sinterklaas). Omdat ik daarvan de boodschap achter het verhaal het beste begreep. We holden dan zelf een suikerbiet uit. Als je suikerbiet dun genoeg was uitgehold kon je tekeningen maken van Sint Maarten en zijn paard en zwaard of mantel en de maan en de sterren, door de schil op sommige plekken weg te snijden of te krassen (dus niet zoals bij die gezichtjes in halloween-pompoenen dat je de volledige wand eruit snijd). Als je dan een waxinelichtje aanstak in de suikerbiet kon je de tekeningen zien. Nog even een dikke ijzerdraad in een boog aan de bovenkant van de suikerbiet en je had een lampion die je kon vasthouden. En twee gaatjes in de deksel zodat de hitte eruit kon en de zuurstof voor het lichtje erin. En dan daarmee langs de deuren, proberen de langste en mooiste liedjes te zingen en daarmee snoepjes en fruit te verdienen (niet zoals nu, van die tomaten en tiktak je moeder is een dikzak enzo, daar word ik niet zo blij van, het gaat nu alleen nog om het snoep lijkt het).

Mijn verjaardag en nog veel meer……

Het is niet zo dat door mijn verjaardag de herfst mijn lievelingsseizoen is.. Nee, ik heb het namelijk eigenlijk altijd best stom gevonden dat ik jarig ben helemaal aan het einde van de herfst.. Lelijk weer, alle feestdagen ervoor en erna, iedereen is druk … Behalve dan dat ik wel eens heb geschaatst met kinderfeestjes, dat was dan wel weer bijzonder. Maar ik ben wel dankbaar dat ik elk jaar aan het eind van de herfst weer een jaartje ouder mag worden en het is ook eigenlijk wel leuk, nóg een gezellige feestdag erbij naast Sint Maarten en Sinterklaas die de herfst gezellig maken. En er zijn nog veel meer dingen waardoor ik van de herfst houd, zoals spelletjes doen binnen met mijn ouders en broer, films kijken, warme chocolademelk, lekker zitten bij de open haard, dikke sokken dragen, luisteren naar de gierende wind buiten.. en ga zo maar door :)

Lievelingsseizoen?

Om nog even terug te komen op dat lievelingsseizoen-ding, waar ik mee begon.. Deze ode aan de herfst schreef ik niet per se omdat de herfst ook mijn lievelingsseizoen is. Daar heb ik laatst namelijk over nagedacht en ik denk eigenlijk niet dat ik een lievelingsseizoen heb.. Juist wat ik zei over dat de herfst zo lekker je perspectief kan veranderen, daar heb je ook alle andere seizoenen voor nodig. En dat is ook hetgeen wat ik het leukste vind aan elk seizoen. Elk seizoen wordt mijn kijk op de wereld weer bijgestuurd of veranderd. In de winter wil ik zomer, in de herfst wil ik lente, in de winter wil ik zomer en in de lente wil ik herfst.. De seizoenen vullen elkaar juist zo mooi aan, dus ik heb geen lievelings <3

Tot volgende weeeeeeek! (Dan ben ik jarig trouwens, dus nog even kijken wanneer ik mijn blog voor die week af heb :D)