Vorige week had ik het over mijn stress van school en
hoe dingen soms wel of juist niet goed lukken als je stress hebt. En ik was
daar nog wat meer over aan het nadenken en heb nog wel een paar andere dingen
over stress die ik graag wil delen. Vandaar dat ik er nu weer op terugkom.
Vandaag wil ik wat meer ingaan op mezelf als stresskip door de jaren heen. En
ik zal vertellen wat ik de afgelopen paar jaar heb geleerd, waardoor ik nu veel
minder een stresskipje ben.
Voor mijn blog ben ik een lijst aan het opstellen van 22
dingen die ik heb geleerd in mijn leven (omdat ik bijna 22 wordt en die lijst
dan online wil zetten). En een van die levenslessen die daarop staat is iets
dat ik pas kortgeleden heb geleerd. Niet piekeren terwijl ik al in bed lig en
wil/moet slapen. En dan bedoel ik niet dat ik geleerd heb dat ik dat niet moet
doen, want ik bedoel: iedereen weet wel dat je zorgen maken en piekeren voor het
slapen niet handig is en je nachtrust zeker niet bevordert. Nee, ik bedoel dat
ik heb geleerd HOE dat moet! En dát is waarom ik deze blog wilde schrijven, want
dat paste niet in 5 regeltjes.
Voordat ik precies vertel hoe ik dit uiteindelijk heb
geleerd, moet ik wel even mijn stresskip-geschiedenis schetsen. Zodat je een
beeld hebt van hoe belangrijk deze les voor mij is geweest, en hoe lastig!
-Misschien
gaat het wel gewoon goed. Dus doe het maar gewoon-
Altijd al ben ik iemand geweest die zich zorgen maakt. “Kan
ik het wel?” “Ben ik wel goed genoeg?” “Vindt niemand me raar?” Dat zijn de
vragen waar ik me het vaakste druk over heb gemaakt in mijn leven denk ik. Toen
ik nog onder de 5 was en naar zwemlessen ging, mochten we elke zoveel tijd
natuurlijk een stapje moelijker leren. Je kreeg dan een andere kleur polsbandje
en op een dag kregen we aan het eind van de les weer een nieuw bandje en kregen
we te horen dat we vanaf de volgende week ook naar het diepe bad gingen.. Nou
wat een verhaal denk je, dat heeft toch iedereen meegemaakt? Ja, en de meeste
mensen vinden dat dan normaal of ze zijn er blij mee met wat ze gepresteerd hebben.
De ouders allemaal trots, allemaal blije en trotse kinderen… En toen kwamen we thuis…
en ik moest HUILENNN. Ik wilde echt niet die volgende week naar de les: “Ik kan
het niet, ik durf het niet!” En mijn ouders me maar een beetje aanmoedigen en
ik als een onzeker hoopje naar die volgende les. Natuurlijk ging natuurlijk
gewoon goed, duhh, anders zou die zwemdocent je heus niet naar het diepe sturen.
Maar ik maak me van tevoren dus altijd enorm druk en zie pas achteraf dat het
allemaal wel mee viel misschien.
Op de middelbare school was ik altijd onzeker over mezelf,
hoe ik overkwam en hoe ik eruitzag. Ik vind het nog steeds lastig om me niet
druk te maken over of ik iets wel kan, of over wat mensen denken… maar ik heb
tenminste geleerd dat ik het los moet laten. En dat ik dingen vaak toch wél
kan, als ik het maar eerst de kans geef en het probeer. Ga eerst maar eens
gewoon proberen en doen, misschien lukt het wel gewoon. En dan heb je je zorgen
gemaakt om niks. Je zorgen maken heeft gewoonweg super weinig zin. Het is
verspilling van je tijd en heel veel dingen zijn ook gewoon helemaal niet zo
ernstig als dat je ze in je hoofd maakt.
-Als het
niet gaat zoals je had gepland, is het niet erg om het plan te veranderen-
Nog een voorbeeld daarvan: Ik wilde mijn bachelor altijd
gewoon binnen de gestelde 3 jaar halen. En dat moest en zou me lukken. Ik plan
ook altijd alles helemaal perfect van tevoren en het moet en zal dan zo gaan. En
als het niet zo gaat dan is dat in mijn hoofd een regelrechte ramp… Nou je
raadt het al, er ging wat mis. Je moet namelijk jezelf per semester online
inschrijven voor de vakken die je wilt volgen en dat kan altijd alleen maar
binnen een vastgestelde periode. Ik was aan twijfelen over een deel van mijn vakken
voor het derde jaar en ik stelde steeds uit om het even goed uit te zoeken en
vakken te vergelijken. Ik moest me uiteindelijk nog maar voor 1 vak inschrijven.
Een verplicht vak wel te verstaan, dat alleen in het begin van het jaar gegeven
werd. Ik dacht er op de vrijdag voor de deadline (zondag) nog aan .. NIET
VERGETEN…
En toen vergat ik het!!! Ik was helemaal uit het veld geslagen.
Ik kon me nu alleen nog inschrijven in de her-inschrijvingsperiode, maar vakken
die dan vol zijn komen niet meer open. Dan zou ik voor ÉÉN vak een heel jaar uitloop
hebben, door zo’n domme fout. Het was echt een ramp in mijn hoofd. Maar ik had
me er uiteindelijk wel bij neergelegd en bedacht hoe ik dan dat extra jaar zou
kunnen besteden (werken, ervaring opdoen, een stage, opties genoeg). En
inderdaad, het vak kwam niet meer open voor inschrijving. Mijn enige optie om
mezelf hier nog uit te redden was toen om midden in mijn vakantie, precies in
die her-inschrijvingsdagen, een mail sturen aan mijn opleiding. Uiteindelijk werd
het gewoon geaccepteerd zodat ik alsnog het vak kon volgen. Maar die ervaring
leerde mij wel, dat ook al gaat er soms iets fout, dat is niet het einde van de
wereld. Ook als het fout gaat, kan je gewoon je plan aanpassen en uiteindelijk komt
het dan gewoon goed. Zoveel studenten hebben een jaar uitloop, wat maakt dat
nou uit. (Gelukkig had ik mijn back-up plan op dat moment niet meer nodig, maar
ik had me tenminste aan kunnen passen.)
Het grappige is dat ik nog binnen het eerste kwart van
dat derde jaar een vak volgde waarvoor ik een herkansing moest doen (wat ik ook
nog maar 1 of 2 keer eerder had gehad in die 2 jaar daarvoor). En ik heb toen (door
een paar omstandigheden) bewust gekozen de herkansing niet te maken en dus te
zakken voor dat vak. Wat ook betekende dat ik aan het eind van het jaar 7,5
studiepunt tekort zou komen als ik niet ergens een keer een extra vak ging
volgen dat jaar (wat ik niet van plan was en ook niet heb gedaan). Hierdoor heb
ik dus toch een extra jaar moeten doen, voor maar één vak. En ik heb die
beslissing eigenlijk maar in 1 dag gemaakt en er daarna geen moment meer stress
over gehad.
Ik vind mezelf wat dat betreft dus wel degelijk chiller
geworden (of misschien was het makkelijker, doordat ik het eerder al eens had
geaccepteerd, maar ik hou me er wel aan vast dat een verandering van het plan
niet erg is).
-Stop al je gedachten
en zorgen voordat je gaat slapen in een stuwmeer-
Iets wat ik tot voor kort bijna elke avond deed is het
doornemen van de voorgaande dag of week terwijl ik in mijn bed lig en wil gaan
slapen. En dat deed ik dan op de volgende manier: “Wat ging er allemaal fout?
Waarom? Wat had ik anders moeten doen? AH kutttt ik had DIT moeten doen, of
ZO!! Wat stom!!” Ik maakte me zorgen om de indruk die ik maakte op anderen etc.
etc. En zo dacht ik ook na over de volgende dag/week: “Wat moet ik allemaal
nog? Hoe ga ik dat doen? Wat kan er misgaan? Waar moet ik me allemaal op
voorbereiden? OH CRAP het gaat vast fout!!” Enzovoorts….
MAAR, ik had laatst een app gedownload (Actify) met
meditaties enzo erop (ik dacht altijd vet zweverig, kan ik vast niet (zie daar
heb je ’t weer, het zit er soms écht nog wel), maar daar gaat het niet echt om,
want ik probeerde het toch). En in die begeleide meditaties met de stem van
Tijn Touber zaten toch best wel wat inzichten waar ik me nu aan vasthoud.
Waarvan eentje is: als je in bed ligt heeft het geen zin om te piekeren, ga
maar gewoon slapen want dat wil je nu en dat heb je nodig. Je zorgen maken
heeft geen zin. Morgen kan je alles weer oppakken, maar laat het nu even los. Het
stomme is, sinds de app geüpdate is kan ik die specifieke meditatie niet meer
vinden. Maar ik zal even het beeld schetsen, dan kan je het zelf ook proberen. Kalme,
begeleidende stem van Tijn Touber, die vet rustig praat en steeds stilte laat
vallen en je helpt met rustig ademen tussendoor niet inbegrepen:’)
Je stelt je voor dat je langs een rivier gaat zitten.
In een mooie omgeving, die kan je helemaal zelf bedenken. De oever vlak of
rotsen, omgeven door velden of bomen, natuur, vogels, avond of ochtend etc. Je
gaat daar dan dus in gedachten ergens zitten met die rivier vlakbij en die
stroomt de hele tijd langs je heen. Dan stel je je voor dat al je gedachten, je
zorgen, alles wat je nog moet doen door die rivier stromen. Langs je heen dus.
Je observeert gewoon hoe alles voorbijkomt en weer verder stroomt, zonder dat
je je laat meeslepen in die rivier (dus in specifieke gedachten of zorgen). Als
je merkt dat je dan toch ‘in de rivier gevallen bent’ (ja sorry het is toch
een beetje zweverig hahaha, maar bear with me!) dan klim je er weer uit en
ga je weer heel bewust aan de oever zitten en laat je alles weer voorbijgaan.
In essentie leert deze meditatie je dus gewoon om alles
los te laten waar je je druk om maakt. En voor mij was dit heel erg nodig om te
kunnen zodat ik gewoon snel in slaap kan vallen als ik dat wil.
Normaal gesproken is het moment dat ik wil gaan slapen namelijk precies het
moment dat ik mijn gedachten niet meer onder controle kan houden.. En nu met deze
meditatietekst/dit inzicht weet ik beter hoe ik dat kan doen.
Wat me nog meer hielp was het volgende, wat ik er zelf
nog bij heb bedacht. Ik merkte namelijk dat ik best wel vaak ‘in de rivier
viel’ en ik wist op een helder moment daar opeens een oplossing voor. Ik
bedacht zelf dat de rivier uitmondde in een soort stuwmeer, waar het water dus
tijdelijk kan worden opgeslagen. Ik dacht namelijk altijd aan heel veel dingen
en steeds opnieuw, misschien ook omdat ik bang was dat ik het de volgende dag
niet meer zou weten ofzo. Maar als mijn gedachten allemaal zo naar dat ‘stuwmeer’
gingen, dan zou ik ze de volgende dag ook weer kunnen terugvinden. In meer
normale taal: aan wat écht belangrijk is, hoe je niet nu 30 keer achter elkaar
te denken. Die gedachte krijg je morgen vanzelf wel weer een keer als het zo
belangrijk is.
Ik hoop dat je wat kan leren van de dingen die ik geleerd
hebt, en dat je zo ook makkelijker los kan laten en sneller kan slapen. Maar
probeer er niet om te stressen als je soms toch gestrest raakt… dat maakt het
alleen maar ingewikkelder (;
Tot volgende week!
Reacties
Een reactie posten