Als je
al een tijdje een relatie hebt, is het heel waarschijnlijk dat je ook wel eens
denkt aan samenwonen. Het is een van die onvermijdelijke onderwerpen zoals ook
trouwen en kinderen dat zijn. Je raakt er hoe dan ook vroeg of laat over in
gesprek met je partner. Alleen wanneer ben je daar klaar voor, en wanneer kan
je nou ook echt gaan samenwonen? In deze blog beschrijf ik mijn eigen ervaring
met het willen en het maken van een besluit over samenwonen.
Ik ben nu iets langer dan 4
jaar samen met mijn vriend en ik kan je vertellen dat zowel samenwonen als
trouwen en kinderen al snel voorbijkwamen in onze gesprekken. Voor zover als ik
mij kan herinneren droom ik hier allemaal al mijn hele leven van haha. Maarja
dan heb je natuurlijk wel eerst iemand nodig waarmee je dat allemaal ziet
zitten. En die heb ik :) Toen ik mijn vriend leerde kennen, wist ik het al snel
zeker: met deze jongen wil ik het allemaal beleven. Met hem wil ik oud worden
en mijn leven delen. Ik wil dat hij de vader wordt van mijn kinderen. Het
liefst wilde ik ook zo snel mogelijk al samen in een huis wonen. Ik kon er
allemaal uren over dagdromen, en nu nog steeds hahaha, lekker klef ;) Anywayyyyy, dagdromen is leuk, maar je moet
er wel klaar voor zijn om écht samen te gaan wonen. Alleen, wanneer is dat?
Voor mij zat het gevoel, zoals
je leest, allang goed. Maar nu de context nog. We waren aan het begin van onze
relatie allebei nog bezig met school en opleiding. En we woonden allebei nog
bij onze ouders. Bovendien hadden we ook helemaal geen geld voor een eigen
stekje en alles wat daarbij hoort. Na een jaar had ik mijn vwo-diploma gehaald
en ging ik studeren in Utrecht. Ondertussen rondde mijn vriend zijn opleiding
nog af in Zwolle. In december van 2016 ging ik verhuizen naar een kamer in de
buurt van Utrecht. Ik was het heen en weer reizen helemaal zat, te vermoeiend
allemaal. Het was bij een ouder echtpaar op de zolderverdieping. Super chill,
veel ruimte enzo, maar wel een beetje saai. Gelukkig had mijn vriend een paar
dagen doordeweeks vrij, waardoor hij me dan vaak kwam opzoeken. En in het
weekend ging ik gewoon steeds mijn ouders en vriend weer opzoeken. Hij hoefde
toen nog maar een halfjaar naar school. En ik hoopte dat hij dan in de zomer
van 2017 met mij samen ging wonen in de buurt van Utrecht. Dan kon hij werken,
en ik had niet zo’n lange reistijd naar school. We waren dan ook 2 jaar samen,
en ik vond het wel tijd haha :p Mijn vriend zei zelf dat hij ook wilde
samenwonen en ik verheugde me er dus op. Ik zocht naar geschikte woonplaatsen
en woningen…..
Maar, nadat dit een tijdje zo
ging, was de zomervakantie van 2017 alweer voorbij… school begon weer… En er
kwam maar geen concreet plan. Geen ‘wanneer en waar’ precies. Uiteindelijk kwam
de aap uit de mouw toen ik er weer eens een keer over begon en doorvroeg. Hij
was er simpelweg nog niet aan toe op dat moment. Niet vanwege mij (gelukkig
haha). Hij had zijn hele jeugd gewoond in zijn geboortestad. Zijn vrienden
woonden daar, zijn bijbaantje was daar, zijn leven was daar. Van zijn
vriendengroep waren er al een paar vertrokken toen ze gingen studeren. En met
hen was het contact echt flink afgenomen. Hij wilde dat liever niet ook al
meemaken met de rest van zijn vriendengroep door zelf weg te gaan. Ik kon dit
wel goed begrijpen. Zo’n verandering is ook lastig, zeker als je het eigenlijk
nog veel te gezellig hebt waar je het gewend bent. Waar geef je het voor op, en
wanneer? Voor mij was het makkelijk.. In Utrecht op mijn kamer was het saai, ook
geen uitbundig sociaal leven daar en ik had niet super veel vrienden in Zwolle.
Ik zou er maar weinig voor op moeten geven om samen te gaan wonen.
Ondanks dat ik het na onze
gesprekken wel goed kon begrijpen, was ik natuurlijk ook wel teleurgesteld. Ik
voelde me vaak alleen op mijn kamer. Mijn vriend had in die tijd (halverwege
2017) ook nog een bijbaan, waar hij bijna elke dag werkte. En hij was opzoek
naar een vaste baan, maar wel in zijn eigen stad. Hierdoor kon hij niet meer
doordeweeks langskomen op mijn kamer. Dat maakte het ook niet echt beter..
Maarja, shit happens!! Ik was in elk geval blij dat ik wist wat de reden was
dat het samenwonen nog even niet ging gebeuren. En zo kon ik me er ook op
instellen en accepteren dat ik me nog even wat langer alleenig zou moeten
voelen op die kamer. Zo kon ik er wel beter mee omgaan.
Toen ik anderhalf jaar op de
kamer had gewoond, besloot ik om hem op te zeggen. Dit was in juli 2018, toen ik
ging starten aan het derde jaar van mijn studie. Er waren meerdere redenen voor
de opzegging. 1. Mijn vriend ging zijn ouderlijk huis verlaten en in een eigen
huurwoning wonen in Kampen. 2. De kosten voor de kamer vond ik veel voor de
tijd die ik er doorbracht. 3. Mijn schoolrooster werd minder vol, waardoor ik
minder dagen op en neer zou hoeven naar Utrecht. Deze redenen zorgden ervoor
dat ik weer bij mijn ouders ben gaan wonen. Zo kon ik hem vaker opzoeken. Ook
al moest hij werken, maakte zijn eigen huis het alsnog chill om daar te zijn.
Ik zag hem dan wel ’s ochtends of ’s avonds, terwijl ik verder niemand tot last
was of iemand mij (niet dat mijn schoonfamilie zo stom is hoor, integendeel :D,
maar toch). En kon ik hem niet opzoeken, dan was hij in ieder geval dichterbij.
Nu zijn we 4 jaar samen en het
is eindelijk zo ver! Mijn vriend heeft nog steeds zijn huurwoning en een vaste
baan in Kampen (en natuurlijk zijn sociale leven). Dus voor hem is het handig
om daar te blijven. Maar nu kan ik naar hem toe (best of both worlds of niet
:p), want mijn schoolrooster wordt halverwege november een stuk leger. Ik volg
dan namelijk nog maar 1 vak. Het laatste vak voordat ik mijn bachelordiploma
heb (ja ik heb een half jaartje vertraging opgelopen haha)!! Ook hoef ik dan
pas later op school te zijn op de dagen dat ik aanwezig moet zijn. Dat is het
belangrijkste eigenlijk, want de reistijd vanuit het huis van m’n vriend is
echt niet te doen als ik er al om 9 uur moet zijn, zoals nu 2 keer per week..
JOEEE ik ga niet nog eerder dan kwart voor zes opstaan hahaha. Maar goed. Mijn
rooster wordt dus beter, which is nice :)
Dusss, over een paar weken
wordt het inpakken en spullen verhuizen en gaan mijn vriend en ik het avontuur
van het samenwonen beleven.
Ohja, en het is ook nog niet
helemaal definitief, omdat ik misschien weer ergens anders in de buurt moet
wonen als ik aan mijn master begin volgende zomer. Maar dat zien we dan wel
weer. Voor nu ben ik in elk geval super enthousiast en kijk ik ernaar uit!
Bedankt als je mijn blog van deze week helemaal tot hier hebt gelezen!
Tot volgende week! :D
Reacties
Een reactie posten